Na Ocenialni placu boju, wojny komentarzowe tocząc.

     

      Dziś powiemy sobie trochę o relacjach Oceniający-Autor, które są właściwie tematem rzeką. W tym poście poruszę temat reagowania na wytknięcie błędów i zapobiegania Wojnom Komentarzowym. Mam nadzieję, że Was nie zanudzę, ale troszeczkę zmuszę do pomyślenia, zanim następnym razem spotkacie się z taką sytuacją ;)

      Tytuł jest chyba dość wymowny, więc raczej nikt nie powinien mieć problemu z wyobrażeniem sobie treści poniższego postu. A może nawet ktoś poczuje się jak ryba w wodzie w takim temacie? W końcu Wojny Komentarzowe nie są czymś nieznanym, ale - niestety lub stety - często spotykanym, a już w szczególności na blogowych ocenialniach. Z drugiej strony, obojętne, czy spór został sprowokowany, czy był słuszny, czy nie, cała sprawa nie dotyczy czasem stosunków Oceniający-Autor?

      Należałoby zadać sobie pytanie: czy coś się w tych relacjach zmieniło? Bo może faktycznie ostatnio zaszły jakieś zmiany. Wszystko zaczyna wskazywać na to, iż faktycznie coś jest na rzeczy, coś wisi w powietrzu i coś prosi się o uwagę. A skoro tak o nią zabiega... Czemu nie dopuścić go do głosu i nie rozważyć problemu, który stworzyło zadane pytanie?

      Ostatnimi czasy obserwuję bardzo niepokojące zjawisko.  Nie zauważyliście czasem, że ego niektórych Oceniających zaczyna sięgać nieba? Wytknąć błąd w ocenie, który rzeczywiście się w niej znajduje - skandal. Zarzucić nieznajomość tematu i niesprawiedliwe potraktowanie - broń Porze! A zasugerować doczytanie i dokształcenie... To podpada pod rozpętanie wojny! W komentarzach oczywiście, bo innego placu boju jeszcze nie znaleziono. Wióry lecą, słowa niczym kule armatnie uderzają w mury obronne z (często idiotycznych) argumentów, a czytelnicy mają ubaw nie z tej ziemi. Po co to? Na co? Komu potrzebne do szczęścia? Trollom i hejterom?

      Nie pomyślcie czasem, że problem Ego Do Nieba dotyczy tylko Oceniających. Gdzie tam! Autorzy nie lepsze ziółka. Napuszeni, pełni przekonania, że arcydzieło napisali, a oni sami najpewniej już dorównali Kingowi, Sapkowskiemu czy Białołęckiej. Tymczasem rzeczywistość często skrajnie inna, a przy niektórych uduchowionych grafomanach, którzy z opisów robią tragicznie pobojowisko po zderzeniu poetyckich opisów i życia codziennego, można ręce załamać i poprosić ich, żeby po prostu wyszli. 

      Należałoby wysnuć wniosek, że obu stronom przydałby się kurs przyjmowania krytyki i warsztaty z dystansu do swojej pracy. Jakieś wykłady o roli cierpliwości w sumie też, żeby nie dać się osobom, które zarzucają bezpodstawnie błędy i niesprawiedliwości, szukając jatki i zabawy. Obawiam się tylko, że ktoś może odczytać ostatnie zdanie, jako zachętę do ignorowania. Co to, to nie. Bo a nuż w tkwi w takim komentarzu trochę prawdy albo nawet całe jej pokłady? Wszystko trzeba sobie przeanalizować, powtórnie przeczytać i upewnić się, czy ktoś racji nie ma, żeby nie zrobić z siebie idioty. No i nie należy rozpoczynać działań wojennych przedwcześnie, a nawet powiedziałabym, że nie należy podejmować ich wcale.

      Nie zastanawiał się czasem ktoś, jakim ciosem dla reputacji ocenialnii są takie słowne przepychanki, które rozrastają się w miarę wtrąceń obserwatorów i postronnych? Ani Oceniający nie wypadają najlepiej, bo niestety w załodze zawsze znajdzie się ktoś o słabych nerwach, komu żyłka w końcu pęknie i rozpocznie swoje kilometrowe monologi z mnóstwem pochopnych wniosków i nieprzemyślanych głupot, ani Autorzy, którzy często nie mając dystansu, wychodzą na twardogłowych. Racja leży gdzieś po środku, bo skoro znalazło się coś, co budzi wątpliwości, to jasne, że coś jest na rzeczy. I trzeba to wyjaśnić, tyle że spokojnie. A spokój to niestety coś, czego w dzisiejszych czasach nie posiadamy w nadmiarze.

      Nie rozumiem. Czy ktoś padnie martwy, jeśli Oceniający przyzna się do błędu? Czy ktoś zostanie ranny, gdy Autor zaakceptuje, że jego dzieło nie jest idealne, a czasem niezwykle dużo mu do ideału brakuje? Czy kogoś pochlastają, jeśli obie strony dojdą do porozumienia bez obrażania siebie nawzajem i na kulturalnie? Bo przecież jesteśmy kulturalnymi ludźmi, a nie wyjętymi ze środka dziczy Tarzanami.

      Nikt nie jest idealny, nikt nie ma zawsze racji i nie ma takiego, co by się nigdy nie pomylił. Szkoda tylko, że tak mało osób o tym pamięta.

      Nasuwa mi się jeszcze kolejne pytanie. Olać sytuacje, w których wszyscy szczęśliwie się ze sobą zgadzają, zajmijmy się tymi, w których coś się nie zgadza! Czy da się opracować jakiś plan działania i postępowania w celu zapobiegania Wojnom Komentarzowym na ocenialniach? Myślę, że tak.

      I. Krok pierwszy: toć dojrzałem komentarz.

      Dotyczy to właśnie tego momentu, w którym dojrzało się komentarz. Obojętnie, czy ten informujący o ocenie, czy ten pod opinią. Ważne jest, żeby się odpowiednio nastawić. W końcu ani opinia o opowiadaniu, ani ta o ocenie, nie musi być sporą dawką cukru i lukru, prawda? Może tym razem będzie się musiało zjeść kilogram wyjątkowo kwaśnych cytryn? Właśnie to należy sobie uświadomić.

      II. Krok drugi: zderzenie z rzeczywistością.

      To ten moment, kiedy czytamy ocenę lub komentarz autora. Nie wściekamy się od razu po przeczytaniu pierwszego niepochlebnego zdania... To chyba podstawa. Czytamy do końca. A potem bierzemy wdech i wydech , po czym powtarzamy proces przyswajania informacji z tekstu. Tak, czytamy to wredne, podłe i bezczelne paskudztwo, które tak nas zdenerwowało, kolejny raz. Szczególnie, gdy ktoś nam coś zarzuca. Następnie bez obrażania się, konfrontujemy przeczytane uwagi z rzeczywistością. Autor wwierca się w swój twór i upewnia się, czy aby na pewno oceniający się myli, czy może czasem ma rację, a od drugiej strony sytuacja wcale nie wygląda się inaczej. Tak, drodzy państwo, swój produkt też czytamy od nowa. I sprawdzamy. Dokładnie. Bo każdy z nas jest człowiekiem i może się pomylić. Ba, ma do tego prawo.

      III. Krok trzeci: ja tu widzę błąd i zaraz o nim uświadomię!

      Skoro się go widzi, to wypada go wyjaśnić. Tyczy się to szczególnie błędów w ocenie, ale także odnosi się to do błędnej interpretacji oceny przez Autora.

      Drodzy Autorzy, nie, nie zaczynamy od: Ty kretynie! Zrobiłeś błąd! Jak taki ktoś może się w ogóle pokazywać w takich miejscach?! Nie próbujemy też od razu obrażać siedmiu pokoleń wstecz, wykształcenia oraz komentowania stanu psychicznego Oceniającego, bo to prosta droga do rozpętania konfliktu, w którym od razu dostaniemy status niedojrzałego, niekulturalnego debila.

      Kochani Oceniający, nie wyjeżdżamy z: trzeba być ślepym, żeby nie zrozumieć, o co mi chodzi! Gdzie Ty masz oczy?! Nie pokazujemy, jacy jesteśmy idealni, mądrzy i wątpliwie mili oraz nie staramy się udowodnić, że Autor nie potrafi czytać ze zrozumieniem, bo niczym dziwnym nie będzie agresywna odpowiedź. Ponadto wyjdziemy na kompletnego buca i okaże się, że nie powinniśmy pomagać ludziom, skoro nie potrafimy wyjaśnić między sobą drobnego nieporozumienia bez obrażania i wyzywania.

      Wniosek: nie prowokujemy!

      Nie wiemy, jaką osobą jest Oceniający czy Autor, więc wypadałoby zbawić się w polityka. I tak Autor może najpierw pochwalić dobre strony oceny (bo zawsze jakieś się znajdą) oraz podziękować za poświęcony czas, a dopiero potem zacząć nieśmiało (przykładowo): mam jednak pewne wątpliwości. Mogłabyś/mógłbyś wyjaśnić mi, dlaczego...? I nie, nie należy rozkręcać się wraz z opisywaniem krzywdy, jaka nas dosięgła czy błędu, jaki zobaczyliśmy. Jeśli tyczy się on pisowni i Oceniający zjadł przecinek, po prostu przepisujemy/kopiujemy zdanie i zwracamy na nie uwagę. Nic więcej, nie wyżywamy się pisząc, że z taką znajomością języka polskiego ktoś nie powinien pracować na ocenialnii. Jeśli Oceniający źle zrozumiał pewien fragment, piszemy mu o tym. Jeżeli zdarzyło się tak, że wypisał jako błąd coś, co nim nie jest, cytujemy i przedstawiamy argumenty oraz wyjaśniamy dlaczego nie zgadzamy się z taką opinią. A to wszystko naprawdę da się załatwić kulturalnie.

      Oceniający zaś, widząc komentarz pod oceną od wzburzonego Autora, nie powinien się denerwować. Co zostało mu zarzucone, powinien sprawdzić i kropka. A potem ustosunkować się do tego i wyjaśnić swój punkt widzenia. Spokojnie, powoli i grzecznie.  Bez nerwów.

      IV. Krok czwarty: hokus pokus, czary mary, nie masz racji, pryku stary.

      Ktoś zarzuca nam bzdury. Już o tym wiemy. Co więcej, mamy to czarno na białym. Teraz trzeba o tym poinformować Autora czy Oceniającego. Nie, raczej nie zaczynamy od: pierdolisz farmazony, głupku jeden. Zamiast tego polecam zacytować słowo w słowo fragment, do którego będziemy się odnosić i zaraz pod nim dopisać nasze uwagi. Prostym językiem, żeby nie wyprodukować kolejnych nieporozumień. Nadal spokojnie. Można przytoczyć zasady gramatyczne, ale zdecydowanie należy unikać wywyższania się i sprawiania wrażenia żywej encyklopedii. Ironię i sarkazm też chowamy do kieszeni. Jesteśmy w tej chwili zwykłymi ludźmi, którzy chcą coś przekazać innym zwykłym ludziom. Zupełnie tak, jakbyśmy wyjaśniali coś koledze czy koleżance. Uwierzcie, że tak się da. Nawet, jeśli wiemy, że druga strona myli się na całej linii, a nawet jest niegrzeczna. Nie dajemy się prowokować.

      V. Krok piąty: ojej, masz rację!

      Masz rację - te słowa nie przejdą połowie bufonów przez usta, ani nie dadzą się wklepać klawiaturą. Toż to ujma na honorze! Prawda? Otóż nie. Przyznanie się do błędu nie jest niczym strasznym, a pokazuje, że mamy do czynienia z osobą dojrzałą i inteligentną.

      Tak, może to dziwne, ale można dojść do porozumienia. Można napisać: Ano faktycznie, przepraszam, przeoczyłam/em. Zaraz poprawę ; ), a ktoś może odpowiedzieć: Nie ma za co przepraszać : ).

      I uwierzcie mi, to nikogo nie zaboli, żadne jednorożce nie zostaną ubite i przerobione na parówki, a unikniemy bezsensownych kłótni i sporów. I wszystkim będzie się żyło lepiej.

(Obrazki pochodzą z weheartit.)

Dziękuję,